• • • 1. 1. پاداش صابران در عهد عتیق

خداوند پاداش های بسیاری را برای صابران در آیات متعددی از عهد عتیق بیان می کند که برخی از این پاداش­ها عبارت هستند از: ۱-به ارث بردن زمین ۲- رستگاری ۳- نابود کردن ستمگران و استهزا کنندگان آنان ۴- کفاره قرار دادن رنجها و مشقات آنان و بخشش گناهان آنها ۵-مشمول عدالت خداوند قرار گرفتن آنها ۶- پیروزی بر دشمنان ۷ – بهشت.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

• بهشت : «آنانیکه به استقامت سالک باشند به سلامتی (به بهشت) داخل شده بر بسترهای خود آرامی خواهند یافت. » (اشعیاء۵۷: ۲).

• به ارث بردن زمین: بیشتر این آیات را در مزامیر داود می­توان دید: « … منتظران خداوندوارث زمین خواهند بود» (مزامیر۳۷: ۹)، «واما حلیمان وارث زمین خواهند بود و از فراوانی و سلامتی متلذذ خواهند شد» (مزامیر۳۷: ۱۱)، منتظر خدا باش و طریق او را نگه دار تا تو را به وراثت زمین برساند» (مزامیر۳۷: ۳۴).

• پیروزی: «زیرا اگر تمامی این اوامر را که من (موسی) به جهت عمل نمودن فرایض به شما امر می کنم نیکو نگاه دارید تا یهوه خدای خود را دوست بدارید و در تمام طریقتهای او رفتار نموده به او ملصق شوید. آنگاه خداوند جمیع این امتها را از شما اخراج خواهد نمود و شما امتهای بزرگتر و قویتر از خود را تسخیر خواهید نمود» (تثنیه۱۱: ۲۲-۲۳).

• نابود کردن ستمگران و استهزا کنندگان آنان: در کتاب عاموس نبی آمده است که: «خداوند چنین می گوید به سبب سه چهار تقصیر اسرائیل، عقوبتش را نخواهم برگردانید زیرا که مرد عادل را به نقره ای و مسکین را به زوج نعلین فروختند- و بر غبار زمین که بر سر مسکینان است حرص دارند و راه حلیمان را منحرف می سازند و پدر و پسر به یک دختر درآمده و اسم قدوس مرا بی حرمت می کنند» (عاموس۲: ۶-۷). خداوند در این آیه خشم خود را نسبت به کسانی از بنی اسراییل ابراز می کند که به صابران و حلیمان فشار وارد می کنند و آنها را آ زار و اذیت می کنند .

– «حلیمان شادی خود را در خداوند مزید خواهند کرد و مسکینان مردمان در قدوس وجد خواهند نمود. زیرا که ستمگر نابود و استهزا کنندگان معدوم خواهند شد و پیروان شرارت منهدم خواهند گردید» (اشعیا۲۹: ۱۹-۲۰).

• مشمول عدالت خدا واقع شدن: «خداوند شریران را به هاویه خواهد برگرداند و جمیع امتهایی که خداوند را فراموش می کنند. زیرا مسکین همیشه فراموش نخواهد شد و امید حلیمان تا ابد ضایع نخواهد ماند. برخیز ای خداوند تا انسان غالب نیاید، بر امتها به حضور تو داوری خواهد شد. ای خداوند ترس را بر آنان مستولی گردان تا امتها بدانند که انسانند» (مزامیر۹: ۱۷-۲۰).

۴-۲-۳- صبر در عهد جدید
در عهد جدید حدود ۱۱۰ آیه مستقیم ویا غیر مستقیم به صبر اشاره نموده است. دو کلمه در رابطه با مفهوم «صبر» در این کتاب مقدس وجود دارد: یکی واژه­ی «صبر» که مترادف فعل یونانی «استگو» می­باشد و درباره پایداری و استقامت سخن می­گوید و مقصودش این است که آدمی در مصائب و درد و رنج­ها ناامید و مأیوس نشده و محکم و پابرجا بایستد. و این همان کلمه­ای است که برای صبر ایوب به کار رفته است: «صبر ایّوب را شنیده‌اید و انجام کار خداوند را دانسته‌اید، زیرا که خداوند به غایت مهربان و کریم است.» (یعقوب۵: ۱۱). در اول قرنتیان آمده است که پولس و همراهش، با وجود مسئولیت سنگینی که بر دوش داشتند ترجیح دادند که از حق خود برای «گذران زندگی از طریق انجیل» استفاده نکنند (اول قرنتیان ۹: ۱۴). بلکه «هر چیز را متحمّل می شویم، مبادا [ما، یعنی پولس و گروهش] انجیل مسیح را تعویق اندازیم. » آنها همه چیز را به خاطر انجیل مسیح متحمل شدند. آنها اینکار را از روی محبت انجام دادند زیرا محبت در همه چیز صبر می کند و متحمل می شود.
کلمه­ی دوم بیشتر مربوط به زمان است. یعنی آدمی بدون اینکه کم حوصلگی کند و عصبانی شود صبر کند تا وقت معین هر چیز برسد (استیفن، ۱۹۷۶: ۵۱). واژه «حلم» برای این مورد به کار می­رود و ترجمه فعل «مکروتومئو» از زبان یونانی است که از واژه های «مکروس» به معنای «طولانی» یا «دیر» و «توموس» به معنای «عصبانیت» و یا «غضب» تشکیل شده است. به بیان دیگر، «مکروتومئو» به معنای «دیر غضب» و متضاد «تندخو» است (E. W. Bullinger, 1975, p464).
مقصود از توفیق شخص مسیحی، بعضی اوقات تحمل شداید و مشتقات است با آرامی و اعتماد و مداومت در ایمان و تکلیف (لوقا ۱۵: ۸؛ رومیان ۳: ۵؛ یعقوب ۳: ۱و۱۲؛ دوم پطرس ۶: ۲). و گاهی مقصود از تحمل نسبت به نوع و هم جنس خود می باشد (متی۲۶: ۱۸؛ اول تسالونیکان ۱۴: ۵؛ دوم تیموتائوس۲۴: ۲). بنابراین خدای متعال منبع صبر و توفیق و تمام توصیفات ازاو جاری است (رومیان ۱۵: ۱۵). و شخص مسیحی باید که آن را در تلاوت کتب مقدس و حیات خداوند عیسی مسیح که نمونه کامل صبر بود از خدای تعالی بطلبد (غلاطیان ۲۲: ۵؛ عبرانیان۱۲: ۶و۱: ۱۲و۲ ؛ یعقوب۱۰: ۵ و۱۱ ؛ اول پطرس۱۸: ۲-۲۲). و چون توفیق و فیض مسیحی در قلب تازه شخص مسیحی توسط روح القدس به عمل می آید. به واسطه­ عدم لیاقت و گناهکاری و مقروض بودن خود را به عنایت و احسان الهی را دریافت می نماید، نتیجه اش این است که خود را برتر از آنچه هست نخواهد دید و بالاتر از آنکه شایسته است نخواهد دانست (لوقا۱۰: ۱۷؛ رومیان ۳: ۱۲؛ فلیپیان۳: ۲و۴)، بلکه تمام جلال را شایسته حضرت اقدس الهی خواهد دانست (اول قرنتیان ۷: ۴؛ دوم قرنتیان۵: ۳). و خود را به خداوند تسلیم خواهد نمود پس چون احساس حلم و احتیاج از برای قبول شدن در نزد خداوند و نمو کردن در تقدس ضروری است علیهذا خداوند متعال آن را می طلبد (میکاه ۷: ۶). و وعده­ی برکت از جانب خدا دارد (اشعیا ۱۵: ۵۷؛ اول پطرس ۵: ۵). مسیح نیز حلم را نسبت به شاگردان خود از ضروریات دانسته چنانکه در (متی ۴: ۱۸؛ لوقا۱۴: ۱۸؛ کولسیان ۱۳: ۳) وارد است و در کتاب (یوحنا۴: ۱۳-۱۷؛ فیلیپیان ۵: ۲-۸). خود مسیح نسبت به کاری که نسبت به شاگردان خود بعمل می آورد، نمونه حلم را بیان می فرماید و چون تکبر ضد حلم و مکروه نظر خداوند است به همین جهت در آیاتی از کتاب مقدس آن را رد می کند (اشعیا ۱۱: ۲-۱۷؛ امثال سلیمان ۵: ۱۲).
از دیدگاه عهد جدید، خود مسیح نمونه اعلای صبر است و حواریان و رسولان او نیز نمونه هایی از صبر می باشند و در خود عهد جدید به ویژه در رسالاتی که منسوب به حواریون است مانند رساله رومیان، رساله ایوب، نامه اول پطرس و رساله عبرانیان بسیار به صبر در برابر رنجها و مصائب تاکید شده است و مکرر از مومنان مسیحی خواسته شده که در برابر ظلمهای رومیان، یونانیان و غیر مسیحیان و نیز خواسته های نفسانی خود صبور و خویشتن دار باشند.
از منظر عهد جدید، پاداش کسی در راه مسیح متحمل سختی­ها شود، نجات است: «هر که تا انتها صبر کند نجات یابد» (متی ۲۴: ۱۳). چنین موهبتی از کسی جز او ناشی نمی شود. او می تواند کسی را که استوار است، ثابت قدم نماید و کسی را که سقوط کرده بازگرداند; در این جا کسی با اطمینان خاطر چیزی را به خود وعده ندهد، هرچند همه باید بیشترین امید را به کمک الاهی داشته باشند: «آن که گمان برد قائم است باخبر باشد که نیفتد» (اول قرنتیان ۱۰: ۱۲). «در کارها، مراقبت ها، اعمال خیر و صدقات، دعاها، طاعت ها، روزه ها و احسان ها نجات خود را به ترس و لرز به عمل آورید» (فیلیپیان ۲: ۱۲)، زیرا با این که می دانیم آنان «از نو تولید یافته اند برای امید زنده» (اول پطرس ۱: ۳). اما تا زمانی که در جلال نیستند، باید به خاطر مبارزه ای که هنوز با جسم، جهان و شیطان باقی است، ترس داشته باشند (مفتاح، ۱۳۸۵: ۶۹).
پس استمرار داشتن در رعایت احکام و ثبات قدم همواره باید مورد توجه باشد. کسانی که آمرزیده شده اند باید این سخنان پولس را در نظر داشته باشند: «پیوسته در عمل خداوند بیفزایید، چون می دانید که زحمت شما در خداوند باطل نیست» (اول قرنتیان ۱۵: ۵۸). «ترک مکنید دلیری خود را که مقرون به مجازات عظیم می باشد» (عبرانیان ۱۰: ۳۵). به این ترتیب، زندگی ابدی برای کسانی در نظر گرفته شده است که تا به آخر صبر کنند و خوب عمل کنند (متی ۱۰: ۲۲)، و به خدا امید داشته باشند… البته عدالتی که ما بدان عادل خوانده می شویم، موهبتی از طرف خداست که از طرف خدا به خاطر شایستگی مسیح به ما افاضه شده است. فراموش نشود که گرچه در کتاب مقدس در توصیه راجع به اعمال نیک، مسیح وعده می دهد که حتی «هر که یکی از این صغار را کاسه ای آب سرد محض نام شاگرد نوشاند، هر آینه به شما می گویم اجر خود را ضایع نخواهد ساخت» (متی ۱۰: ۴۲) و پولس گواهی می دهد که «این زحمت سبک ما که برای لحظه ای است، بار جاودانی جلال را برای ما زیاده و زیاده پیدا می کند» (دوم قرنتیان ۴: ۱۷)، با این همه خدا منع کرده که یک مسیحی به خود مطمئن شود یا افتخار کند، نه خداوند (مفتاح، ۱۳۸۵: ۷۲).

• صبر خدا در عهد جدید