به عقیده آلدرمن و دیتریک (۱۹۸۲)، جدی‌ترین اقدام کاهنده کیفیت حسابرسی، اتمام پیش از موعد است. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که حسابرس، یک مرحله الزامی حسابرسی را پیش از تکمیل کار یا بدون اجرای فرآیندها، تمام‌شده لحاظ کند (Svanberg & Ohman, 2013). امکان دارد که گزارش کمتر از واقع زمان، بی‌ضرر به نظر رسد و معمولاً نسبت به سایر رفتارهای ناکارآمد، کم‌زیان تر معرفی می‌شود (Alvesson & Karreman, 2004). گزارش کمتر از واقع زمان، هنگامی رخ می‌دهد که حسابرس، زمانی کمتر ازآنچه واقعاً صرف نموده را گزارش می‌کند. این رفتار در بلندمدت، راهی برای پیش برد مشکل به بودجه‌های زمانی آتی است (Fleming, 1980) که در این حالت، می‌تواند به اقدامات کاهنده کیفیت حسابرسی تبدیل شود. به هنگام گزارش کمتر از واقع زمان، حسابرس زمان را به مناطق غیرقابل محاسبه (کارهایی که نمی‌توان در بودجه آورد) حسابرسی (Otley & Pierce, 1996) یا به سایر صاحب‌کاران حسابرس (McNair, 1991) انتقال می‌دهد.

۲-۲-۲-۲- فشار بودجه زمانی و فرهنگ اخلاقی

فشار بودجه زمانی تا حد معینی، دارای آثار مثبت است، زیرا منتج به افزایش کارایی می‌شود و به حسابرسان کمک می‌کند تا بر کار خود، تمرکز نمایند (Glover, 1997). این در حالی است که در اکثر مطالعات پیشین، آثار منفی فشار بودجه زمانی بر کیفیت حسابرسی، در اولویت قرارگرفته است. در فرهنگ‌های بسیار رقابتی، ریسک عدم پایبندی به استانداردهای اخلاقی بازدارنده حسابرسان از انجام اقدامات کاهنده کیفیت حسابرسی و گزارش کمتر از واقع زمان، بیشتر خواهد شد. بنابر گفته هلیار و ببینگتون (۲۰۰۴)، تمرکز مؤسسات حسابرسی بر موفقیت تجاری و درآمد آرمانی شرکا و کارکنان، منجر به رفتار غیراخلاقی بیشتر شده است. نظریه فشار^[۲۶] ادعا می‌کند که افراد زمانی غیراخلاقی رفتار می‌کنند که احساس می‌نمایند با بهره گرفتن از راه‌های قانونی و مشروع، نمی‌توانند به اهداف خود دست یابند (Merton, 1938). افرادی که فشار زمانی را احساس می‌کنند، تمایل کمتری به شرکت در استانداردهای اخلاقی داشته (Trevino, 1986) و متعاقباً، اغلب به اجام رفتارهای غیراخلاقی تمایل دارند (Kaptein, 1998). حسابرسانی که درک می‌کنند باید بین کارایی و اثربخشی تعادل ایجاد کنند، نیاز دارند تا رفتار خود را توجیه نمایند. در همین راستا، حسابرسانی که فشار بودجه زمانی بالایی را احساس می‌کنند، ممکن است تمایل یابند تا اقدامات کاهنده کیفیت حسابرسی و گزارش کمتر از واقع زمان را به وسیله تفسیر مجدد تدریجی ارزش‌های سازمانی، توجیه نمایند. ارتباط بین فرهنگ‌سازمانی و کمبود منابع، توسط مطالعه تجربی کپتین^[۲۷] (۲۰۱۱، ۲۰۰۸) تأیید و حمایت می‌گردد. مطابق مفهوم فرهنگ اخلاقی کپتین (۲۰۰۸)، کمبود منابع، فرهنگ اخلاقی را تضعیف می‌کند. با در نظر گرفتن اینکه زمان، از مهم‌ترین منابع حسابرسان است، اسوانبرگ و اوهمان (۲۰۱۳) استدلال نمودند که فشار بودجه زمانی، ارتباط معکوس با فرهنگ اخلاقی قوی در مؤسسات حسابرسی دارد. علاوه بر این، در مؤسسات دارای فرهنگ‌های رقابتی، فشار بودجه زمانی بیشتر به وقوع می‌پیوندند و گزارش کمتر از واقع زمان، به طور غیررسمی قابل‌قبول است (Sveeney & Pierce, 2006). در بررسی رفتارهای گوناگون حسابرسان در برخورد با فشار بودجه زمانی که توسط مهرانی (۱۳۸۰) صورت گرفت، نتایج به دست‌آمده نشان داد که اعمال بودجه زمانی غیرمتعارف، سبب توسل به انجام امور غیرحرفه‌ای و کاهش کیفیت حسابرسی می‌گردد. از طرفی مهرانی و نعیمی (۱۳۸۲) معتقدند که هرچند حسابرسان خود را معتقد و مقید به رعایت اخلاق حرفه‌ای می‌دانند، اما در برابر فشار بودجه زمانی، اقدام به اعمال رفتارهای غیرحرفه‌ای می‌نمایند و از طرف دیگر متناسب با افزایش فشار بودجه زمانی، احتمال بروز رفتارهای غیرحرفه‌ای نیز بیشتر می‌گردد.

۲-۲-۲-۳- ارتباط فشار بودجه زمانی و کیفیت حسابرسی

هنگام مواجهه با فشار بودجه زمانی، حسابرسان به آن از دو طریق پاسخ می‌دهند، کارآمد و ناکارآمد (De Zoort & Lord, 1997). یک نوع از رفتار کارآمد به زبانی ساده، بیشتر کارکردن و استفاده از کل زمان به طور صحیح می‌باشد (Kelley & Seiler, 1982; Cook & Kelley, 1991; Otley & Pierce, 1996a). اگرچه به خاطر اثرات مخرب فشار زمانی بر پیشرفت حرفه و سایه افکندن بر آن، تمام حسابرسان این موضوع را به عنوان یک‌راه حل بالقوه نمی‌دانند (Cook & Kelley, 1991). چند نوع دیگر از رفتارهای کارآمد شناسایی‌شده‌اند که در عمل اتفاق می‌افتند. این‌ها شامل درخواست کارکنان حسابرسی و کسب میزان افزایشی برای اختصاص زمان از مقامات بالاتر (Cook & Kelley, 1991; Kelley & Seiler, 1982; Otley & Pierce, 1996a; Coram, Ng & Woodliff, 2003) و استفاده از تکنیک‌های حسابرسی مؤثرتر می‌باشد (Coram et al., 2003). در محیط تجربی و آزمایشی، بودجه زمانی به عنوان عاملی بالقوه برای بهبود قضاوت حسابرسی، با تشویق حسابرسان برای تمرکز بیشتر بر اطلاعات مرتبط و اجتناب از خطر تحت تأثیر اطلاعات نامرتبط قرار گرفتن، تعریف می‌شود (Glover, 1997).

علی‌رغم احتمال ارتکاب رفتارهای کارآمد ذکرشده در بالا، اثرات ناکارآمد فشار بودجه زمانی نیازمند موشکافی دقیق می‌باشد، چراکه اثرات ناکارآمد می‌تواند به‌طورجدی کیفیت کار حسابرسی را تحت تأثیر قرار دهند. پاینو (۲۰۱۲) معتقد است فشار بودجه زمانی بر دو نوع اصلی رفتار ناکارآمد تمرکز دارد، که شامل، عملکردهای کاهش‌دهنده کیفیت حسابرسی (RAQPs^[28]) و کمتر گزارش نمودن زمان (URT^[29]) انجام حسابرسی می‌باشد. یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که در حرفه حسابرسی امکان دارد به وجود آید شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت است که به کناره‌گیری از انجام کار محول شده در مرحله‌ای از حسابرسی اطلاق می‌شود، که تحت پوشش دیگر مراحل کار نمی‌باشد و بدون تکمیل کار یا حذف برخی فرآیندهای کاری به وجود می‌آید (Otley & Pierce, 1996a).