۲-۹-۲ سود خالص
سودآوری نشاندهنده مریضنبودن بنگاه اقتصادی و قدرت نقدینگی نشان دهنده ادامه حیات بنگاه اقتصادی است. بنابرین شرکتها همزمان با سودآوری خود سعی میکنند قدرت نقدینگی خود را نیز افزایش دهند. انتظار میرود در شرکتهایی که نسبت سود خالص به جمع دارایی ها بیشتر میباشند، نسبت موجودیهای نقدی به جمع دارایی های بیشتری را نیز داشته باشند. اپلر و همکاران (۱۹۹۹) نتیجه گرفتند شرکتهایی که عملکرد بهتری دارند و مدیران آنها ثروت سهامداران را به حداکثر میرسانند میزان موجودیهای نقدی که نگهداری میکنند بیشتر از میزانی است که از لحاظ تئوری مورد نیاز است.
۲-۹-۳ خالص سرمایه در گردش
هر چه خالص سرمایه در گردش بیشتر باشد، بدین معنا است که دارایی های جاری (به استثنای وجه نقد) شرکت بیشتر از بدهیهای جاری (به استثنای مالیات پرداختنی) آن است و بنابرین نگرانی کمتری برای بازپرداخت بدهیها وجود خواهد داشت. به عبارت دیگر شرکت جهت بازپرداخت بدهیهای جاری به اندازه کافی داراییجاری (به جز وجه نقد) در اختیار دارد که در مواقع لزوم می تواند آنها را برای باز پرداخت بدهیها استفاده نماید. بنابرین خالص سرمایه در گردش می تواند به عنوان جانشینی برای وجه نقد به شمار رود و یک شرکت با فرض ثابت بودن تمام عوامل دیگر، در صورتیکه خالص سرمایه در گردش بالاتری داشته باشد، موجودیهای نقدی کمتری نگه میدارد (لی، ۲۰۰۷؛ به نقل از درویش، ۱۳۹۰).
۲-۹-۴ جریان نقدی آزاد
به عقیده لی ارتباط دو گانهای بین جریان نقدی آزاد و مانده وجه نقد وجود دارد که آنها را میتوان به این ترتیب تشریح کرد؛ اول، ارتباط مثبت فیزیکی بین این دو وجود دارد، جریان نقدی آزاد بیشتر منجر به مانده وجه نقد بالاتری خواهد شد، زیرا مدت طولانی زمان میبرد که شرکت جریانات نقدی آزاد را سرمایه گذاری کند. دوم، از نقطهنظر پیش بینی، شرکتهایی که مستمراً جریان نقدی آزاد بالاتری ایجاد میکنند، نیاز به نگهداری وجه نقد کمتری دارند، زیرا سرمایه گذاریها و پرداختها از طریق وجه نقد ناشی از عملیات عادی انجام میشوند. اگرچه اثر دوم تا حدی اثر اول را کاهش میدهد اما رابطه فیزیکی تمایل به تسلط بیشتری دارد. بنابراین با ثابت بودن تمـام عوامل دیگر، شرکت با جریان نقـدی آزاد بالاتـر وجه نقـد بیشتری نگهداری میکنند (لی، ۲۰۰۷؛ به نقل از درویش، ۱۳۹۰).
۲-۹-۵ اهرم (بدهیهای کوتاهمدت و بلندمدت)
بدهیهای کوتاهمدت: بدهیهای کوتاهمدت همانطور که از نامشان پیدا است، باید در مدتی کوتاه تسویه شوند، بنابرین شرکت باید موجودیهای نقد کافی برای بازپرداخت آنها نگهداری نماید. بر این اساس انتظار میرود که با افزایش نسبت بدهی کوتاهمدت به جمع دارایی ها، نسبت موجودیهای نقدی به جمع دارایی ها افزایش یابد. (اپلرو همکاران، ۱۹۹۹). حسابهای پرداختنی یکی از عواملی است که میتوان بر مبنای آن، پیشبینی معنیداری از جریان وجوه نقد به عمل آورد (یوسفی، ۱۳۸۰).
بدهی بلندمدت: نگهداری نقدی منابعی که از طریق بدهیهای بلندمدت تأمینمالی میشوند، دارای هزینه فرصت زیادی میباشند و معمولاً در دارایی های بلندمدت سرمایه گذاری میشوند. از طرف دیگر بازپرداخت بدهیهای بلندمدت نیز طی دوره های زمانی طولانیمدت انجام خواهد شد، پس در دوره کوتاهمدت لزومی برای نگهداری موجودیهای نقدی جهت بازپرداخت آن بدهیها وجود ندارد. بنابرین میتوان انتظار داشت با افزایش میزان استقراض شرکت، هزینه منابعی که به صورت نقدی نگهداری میشوند، افزایش یابد و بنابرین با افزایش بدهی در ساختار سرمایه شرکت، نگهداری موجودیهای نقـدی کاهش مییابد (باسکین، ۱۹۸۷). شرکتها می توانند از استقراض به عنوان جانشینی برای نگهداری موجودیهای نقدی استفاده کنند؛ زیرا اهرم مـالی مـیتوانــد به عنــوان شاخـص نشاندهنــده توانایی شرکتها برای استقراض عمل کند.( ازکان و ازکان۲۰۰۴) نتیجه گرفتند که نگهداری موجودیهای نقدی توسط شرکتها رابطهای منفی با اهرم مالی شرکتها دارد. ممکن است شرکتها از استقراض به عنوان جانشینی برای نگهداری میزان بیشتری موجودیهای نقدی و اوراق بهادار سریعالمعامله استفاده نمایند. همچنین تأثیر منفی اهرم ممکن است بیانگر این باشد که با تأمینمالی از طریق بدهی، هزینه نگهداری موجودیهای نقدی افزایش مییابد، دی ملو و همکاران (۲۰۰۵) نتیجه گرفتند که اهرم، به طور با اهمیتی بر روی نگهداری موجودیهای نقدی توسط شرکتها تأثیر می گذارد.
۲-۹-۶ فرصتهای رشد شرکت
هرچه شرکتی فرصتهـای رشد بیشتری پیشرو داشته باشد، موجـودیهای نقـدی بیشتری را نگهداری میکند تا امکان استفاده از فرصتهای به وجود آمده را در مواقع لازم داشته باشد. بنابرین انتظار میرود که رابطهای مثبت بین فرصتهای رشد شرکت و نگهداری موجودیهای نقدی وجود داشته باشد. باسکین (۱۹۸۷) نتیجه گرفت که هرچه موجودیهای نقد شرکتها بیشتر باشد، آنها را قادر میسازد تا با سرعت بیشتر به فرصتهای جـدیـد واکنش نشان دهند و بنابــرایـن شرکتها جهت اهـداف رقابتی، موجودیهای نقـدی نگهداری مینمایند. اپلـر و همکاران (۱۹۹۹) نتیجه گرفتند کـه شرکتهای دارای فرصتهای رشد بیشتر، به دنبال نسبت نقدینگی بالاتری میباشند و موجودیهای نقدی بیشتری را نسبت به سایر شرکتها نگهداری میکنند. بهعبارتی دیگر در صورتیکه مدیران فرصتهای زیادی برای استفاده داشته باشند، موجودیهای نقد بیشتری را نگهداری میکنند. این نتایج با این دیدگاه سازگار است که شرکتها دارایی های نقدی را به این منظور نگهداری میکنند تا اطمینان حاصل نمایند در مواقعی که جریانات نقدی پایین است و یا منابع خارجی پرهزینه میباشند قادر به سرمایه گذاری در موارد مناسب هستند.