۱۹/۳±۶۳/۳۹

۷۰۱/۱۵-

۲۸

۰۰۰/۰

جدول ۱۵-۴ نتایج مقایسه بین گروهی در ­مقیاس TGMD-2 کل

گروه کنترل
M±SD

گروه تجربی
M±SD

T

df

sig

پیش­آزمون

۹۶/۲±۵۶/۲۶

۸۸/۳±۹۳/۲۶

۲۹۱/۰

۲۸

۷۷۴/۰

پس آزمون

۱۷/۴±۲۳/۲۹

۱۹/۳±۶۳/۳۹

۷۳۰/۷

۲۸

۰۰۰/۰

نتایج جدول ۱۳-۴ نشان می­دهد دو گروه در پیش­آزمون مقیاس TGMD-2 کل با هم تفاوت معنی­داری ندارند (۷۷۴/۰p=)، این درحالیست که در پس­آزمون تفاوت حاصل شده است و گروه تجربی نسبت به گروه کنترل برتری یافته است (۰۰۰/۰p=).
فصل پنجم
بحث و نتیجه ­گیری
۵-۱) مقدمه
در این فصل بحث و بررسی و سپس نتیجه ­گیری منطقی از یافته­های پژوهش ارائه می­ شود. پس از ارائه خلاصه­ای از پژوهش، یافته­ ها مورد مقایسه و بحث قرار می­گیرند. نتیجه ­گیری ارائه می­گردد و در خاتمه کاربردهای برخاسته از پژوهش و پیشنهاداتی برای انجام پژوهش های بعدی مطرح می‌شود.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۲-۵) خلاصه پژوهش
هدف از این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرینات ثبات مرکزی بر اجرای مهارتهای حرکتی جابجایی و کنترل شی دانش ­آموزان پسر ۷ تا ۱۰ سال دارای تاخیر در رشد مهارتهای حرکتی بنیادی بود. یافته­های پژوهش نشان داد گروه تمرینات ثبات ناحیه مرکزی در مقایسه با گروه کنترل بطور معناداری در هر دو خرده­آزمون­ مهارت­ های حرکتی جابجایی و مهارت­ های کنترل شی بهبود یافت.
۳-۵) بحث و نتیجه گیری
این پژوهش نشان داد هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی می­توانند بعنوان ابزاری سودمند برای افزایش تبحر و بهبود مهارت­ های حرکتی بنیادی تلقی شود. پژوهشی یافت نشد که تاکنون به بررسی تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر اجرای مهارت­ های حرکتی کودکان پرداخته باشد. با این حال نتایج حاصل از این مطالعه با پژوهش پدرسون و همکارن (۲۰۰۶) همراستا است. آنها در مطالعه خود به بررسی تاثیر ۸ هفته برنامه تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل قامتی، سرعت ضربه با پا و قدرت عملکردی در فوتبالیست­های نخبه پرداختند. نتایج آنها نشان داد پس از ۸ هفته این اندازه ­گیری­ها بطور معناداری در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بهبود یافته است (۲۷). همچنین نتایج این مطالعه­ با پژوهش جاستین شینکل و همکاران (۲۰۱۲)، ساترباکن، ون دن تیلار و استفان سیلر (۲۰۱۱، ساتو و همکاران (۲۰۰۹)، پدرسن و همکاران (۲۰۰۶)، و سیلر و همکاران (۲۰۰۶) که همگی بهبود عملکرد حرکتی را پس از تمرینات ثبات مرکزی گزارش کرده بودند نیز همراستا می­باشد.
از طرفی، نتایج این مطالعه با کار پژوهشی جیم اشلینگ و همکاران ناهمخوان می­باشد. یکی از علل ناهمخوانی میتواند به محدود بودن تعداد آزمودنی­های مورد استفاده در پژوهش این محققین مربوط باشد. احتمالاً حجم کم نمونه­ (۵ نفر در هر گروه) نتوانسته اثر تمرینات ثبات مرکزی بر اجرا را بخوبی نشان دهد اگرچه آزمودنی­های آنها افراد تمرین نکرده بوده ­اند، اما بنا بر اعتقاد خود محققین عامل مهم در عدم بهبود معنادار در نمره ­های عملکردی افراد حجم کم نمونه و تغییرپذیری زیاد در بین آزمودنی­ها بوده است. از علل دیگری که میتوان به آن اشاره کرد استفاده از معیار های متفاوت برای اندازه ­گیری عملکرد می­باشد. در آن پژوهش از محصول (نتیجه) حرکت برای اندازه گیری عملکرد افراد استفاده شد، حال آنکه در این پژوهش از TGMD-2 که در واقع یک ابزار ارزیابی فرایندمدار است استفاده کردیم. بنابراین تفاوت در ابزار اندازه ­گیری یکی از عوامل احتمالی است که ممکن است بر نتایج پژوهش ها تاثیر گذاشته باشد.
همچنین این پژوهش با مطالعه­ تسی و همکاران (۲۰۰۶) ناهمخوان می­باشد. آنها به بررسی ۸ هفته برنامه تمرینات ثبات مرکزی بر اجرای دو ۴۰ متر سرعت، پرتاب از بالای شانه مدیسن­بال و آزمون حداکثر پاروزنی ۲۰۰۰ متر پرداختند اما بهبودی معناداری را در هیچ یک از این پارامترهای اجرایی مشاهده نکردند (۲۵). عدم مشاهده­ تفاوت معنادار در مطالعه­ تسی و همکاران ممکن است ناشی از این امر باشد که تمرینات انجام شده به اندازه­ کافی کارکردی نبوده­اند تا بتوانند اجرا را بطور معنادار بهبود دهند. همچنین به نظر می­رسد از آنجا که آزمودنی­های این مطالعه افراد تمرین کرده بوده ­اند احتمالاً ضعف چندانی در عضلات ناحیه­ی مرکزی خود نداشته­اند لذا دوره­ تمرینی نتوانسته تاثیر چندانی بر تقویت ناحیه­ی مرکزی و در نتیجه اجرای این افراد بگذارد. طول مداخله (۸ هفته) ممکن است برای بهبود یافتن عملکرد این افراد کافی نبوده باشد.
نتایج حاصل از این پژوهش با یافته­های استانتون و همکاران (۲۰۰۵) (۳۷)، اسکیبک و همکاران (۷۱) و کوسی و همکاران (۲۰۰۱) (۷۲) ناهمسو می­باشد. عدم تاثیر گذاری تمرینات بر عملکرد حرکتی در این پژوهش ها ممکن است به این علت بوده باشد که تمرینات به اندازه­ای شدید نبوده­اند که بتوانند به بهبود عملکرد ورزشی منجر شوند. همچنین عدم درک نقش عضلات خاص (مانند عضلات لوکال) ممکن است در نتایج به دست آمده در این پژوهش ها دخیل بوده باشد. علت عدم مشاهده­ تاثیر معنادار در نتیجه تمرینات در برخی از این مطالعات ممکن است ناشی از عدم درک نقش عضلات خاص هنگام اجرای این تمرینات بوده باشد. در اکثر این مطالعات توجه بیشتر بر تقویت عضلات گلوبال که سطحی و بزرگند معطوف شده و بر عضلات لوکال ناحیه مرکزی که عمقی­اند توجه چندانی نشده است. در پژوهش حاضر سعی شد تا علاوه بر تقویت عضلات گلوبال، عضلات لوکال ناحیه­ی مرکزی نیز از طریق تمرین بوسیله­ی توپ سوییسی تقویت گردند.. مطالعات آینده می­توانند به بررسی تاثیر تقویت عضلات لوکال در قوی­سازی ناحیه مرکزی پرداخته و بدین ترتیب در بدست آوردن بینش کلی جهت شناسایایی مطلوبترین برنامه­ی تمرینی برای بهبود عملکرد افراد مثمر ثمر واقع شوند. یکی دیگر از علل احتمالی که موجب عدم همخوانی پژوهش ها پیشین با پژوهش کنونی می تواند به علت استفاده از نوع تمرینات باشد. در اکثر مطالعات قبلی از تمرینات کم فشار^[۵] استفاده شده است. این احتمال وجود دارد فشار تمرینی پایین که توسط این محققین مورد استفاده قرار گرفته نتوانسته به اندزه­ی کافی توانایی ناحیه مرکزی را برای تاثیرگذاری بر حرکات افزایش دهد، لذا به نظر می­رسد تمرینات بایستی از فشار بالا^[۶] برخوردار باشند تا بتوانند موجب بهبودی در اجرا شوند (۲).
از نقطه­نظر رشد حرکتی، تفاوت در نمرات آزمون حرکتی درشت در این مطالعه بین دو گروه کنترل و تجربی ممکن است با دیدگاه سیستم­های پویا قابل تبیین باشد. نیوول (۱۹۸۴، ۱۹۸۶) پیشنهاد داد رشد مهارتهای حرکتی براساس تعامل بین قیود تکلیف، ارگانیسم و محیط اتفاق می­افتد. یعنی مهارت­ های حرکتی بنیادی درون یک سیستم پویا ظهور می­یابند، که شامل تکلیف خاصی است، این تکلیف بوسیله یک یادگیرنده با ویژگی­های بخصوص و در یک محیط ویژه اجرا می­ شود. در این رویکردِ معروف به سیستم­های پویا، عواملِ (خرده­سیستم­های) درون ارگانیسم (فراگیر) از جمله عواملی هستند که بر رشد مهارت حرکتی تاثیر خواهند داشت (۱۰, ۱۱). افزایش برخی از عوامل درون ارگانیسمی مانند افزایش در حداکثر تعادل، حداکثر قدرت، حداکثر توان، و انتقال دادن کارآمدتر نیرو توسط ناحیه مرکزی بدن به اندام­های فوقانی و تحتانی که در نتیجه تمرینات ثبات مرکزی حاصل می­شوند، ممکن است عاملی مهم در بهبود عملکرد و اجرای مهارتهای حرکتی بنیادی کودکانی که در این مطالعه تحت مداخله تمرنی ثبات مرکزی قرار گرفته بودند تلقی شود. این فرضیه ­ها بخوبی بوسیله مطالعات کیبلر و همکاران (۲۰۰۶) و هیبز و همکارن (۲۰۰۸) مورد حمایت قرار می­گیرند (۲, ۳). بنا به عقیده­ی کیبلر و همکاران (۲۰۰۶)، تقویت عضلات عمقی، ثبات بیشتری را در ناحیه­ی تنه ایجاد می­ کند و این عامل اندام­های تحتانی و فوقانی را برای تحرک­پذیری بیشتر آماده می­ کند. مجموعه عضلات شکمی که شامل عضله­ی عرضی شکمی، عضله­ی مایل داخلی و عضله­ی راست شکمی می­باشند با انقباض خود به ستون فقرات ثبات داده و تکیه گاه محکم­تری را برای حرکات اندام­ها فراهم می­ کند. زمانی که عضله­ی عرضی شکمی منقیض می­ شود فشار داخل شکمی و تنش فاسیا سینه­ای-کمری افزایش پیدا کرده و این انقباضات قبل از حرکت اندام باعث ایجاد تکیه­گاه محکمی برای حرکت و فعال­سازی عضلانی می­ شود. عضله­ی راست شکمی و عضلات مورب داخلی و خارجی نیز در الگوهای حرکتی خاص بر اساس حرکت اندام فعال شده و باعث کنترل قامت می­شوند.در پژوهش های قبلی اظهار شده که برنامه ­های ثبات مرکزی باعث بهبود الگوی فعال سازی عضلانی عضلات تنه می­ شود (۵). همچنین به اهمیت فعال­سازی مناسب و ثبات تنه در کنترل قامت اشاره شده است. با توجه به یافته­های کیبلر، فعال­سازی عضلات ناحیه­ی مرکزی در الگوهای حرکتی اندام تحتانی باعث بهبود کنترل قامت شده و بدن از فعال­سازی عضلات مرکزی برای تولید گشتاور نیروی چرخشی حول بدن و ایجاد حرکت اندام­ها استفاده می­ شود (۵).